12.1.10

Πάλι έχασα τα Επανιέλ μου.

Των Θεοφανείων ανέβηκα και πάλι στα Βαρδούσια, νοτιοδυτικά της Σπερχειάδας. Εκεί είχαμε κανονίσει, μια που η κυνηγητική περίοδος βαδίζει προς το τέλος της, να κάνουμε πάλι ένα "τσιμπούσι" (συμπόσιο) όλοι οι γνωστοί κυνηγοί μαζί, και όχι μόνον κυνηγοί. Επειδή λόγω των εορτών είχαμε παραφάει κρέας και δεν αντέχαμε άλλο, είπαμε να κάνουμε μια φασολάδα για αποτοξίνωση. Θα την φτιάχναμε με τον παραδοσιακό τρόπο ... στα ξύλα.



Τα γερόντια, που είναι και πιο έμπειροι κυνηγοί, έφευγαν σιγά - σιγά και πήγαν να κόψουν το μέρος (ιχνηλατήσουν για ίχνη αγριόχοιρων) ενώ εμείς τα "κουτάβια", μείναμε πίσω για να προσέχουμε την φωτιά στην φασολάδα.

Κάποια στιγμή έβγαλα τα σκυλιά μου από το αυτοκίνητο για να ξεμουδιάσουν και να κάνουν τις ανάγκες τους. Πρόσεχα ιδιαίτερα τα Επανιέλ μου, γιατί το έχουν χούι να ξεμακραίνουν και να χάνονται όταν τα βγάζω μαζί ταυτόχρονα. Όμως το κακό δεν άργησε να γίνει και πάλι. Ασχολήθηκα λίγο με τα ξύλα στην φωτιά … άντε να βγάλω και μια φωτογραφία … και τα Επανιέλ μου πάλι άφαντα.

Από την Τετάρτη μέχρι σήμερα δεν έχουν δώσει σημεία ζωής πουθενά.

Την τελευταία φορά που τα έχασα,
όταν τα βρήκα ήταν έτσι: Πετσί και κόκαλο.


Αμέσως ξεκίνησα το ψάξιμο και δεν πήγα καθόλου για κυνήγι με την παρέα μου. Η παρέα μου τελικά έπιασε έναν αγριόχοιρο. Πρόκειται περί του συγκεκριμένου υβριδίου, για τα οποία έχω ξαναγράψει. Προσέξτε ότι το χρώμα του είναι μαύρο αντί για εκείνο το σταχτόγκριζο που έχει ο κανονικός αγριόχοιρος.

Γδάρσιμο και ξεπουπούλιασμα ... ότι συχαίνομαι περισσότερο.


Η Γκούφη μου με την κόρη της Μπάρμη,
έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για το τομάρι του αγριόχοιρου.


Αυτός ο αγριόχοιρος, μέχρι να έρθει η στιγμή να θανατωθεί για να φαγωθεί, έζησε σε΄ένα τέτοιο φυσικό περιβάλλον και ετράφει από αυτό. Δεν έχει καμία σχέση με το κρέας από τα ζώα εκτροφής που έχουν μεγαλώσει επάνω στα περιττώματά τους, και έχουν τραφεί με φύραμα από μεταλλαγμένα ... κλπ γνωστά πολιτισμένα τρόφιμα.


Μέχρι την Κυριακή, είχα ψάξει για τα Επανιέλ μου σε όλα τα γύρω χωριά και τις περιοχές τους ,αλλά τίποτα. Μέχρι και σήμερα … ακόμα τίποτα, και επάνω στα Βαρδούσια τώρα πιάνουν τα χιόνια. Ελπίζω οι σκυλίτσες μου να "πέσουν" γρήγορα σε κάποιο από τα γύρω χωριά, όπου οι κάτοικοί τους είναι ενημερωμένοι και τα περιμένουν, και όχι να κλειστούν από τα χιόνια μέσα στο βουνό, και πεθάνουν από την πείνα και το κρύο.

Εν τω μεταξύ, η κόρη μου που έχει συνηθίσει να κοιμάται στο κρεβάτι της αγκαλιά με τα επανιέλ μου, έχει καταλάβει ότι κάτι κακό τους συμβαίνει, και ότι προσπαθούμε να της πούμε ψέματα … Βλέπει στα μάτια μας την αγωνία, δεν μπορούμε να την κοροϊδέψουμε πιά.

7 σχόλια:

Exagono είπε...

Κριμα ρε φιλε,ευχομαι να τη βρεις να ησυχασει και η μικρη.

IxNiLaTiS είπε...

Ευχαριστώ. Ελπίζω οτι θα τα βρώ το Σ/Κ

ΧΑΡΗΣ ΝΤΖΙΑΔΗΜΑΣ είπε...

Φίλε είναι ΣΙΓΟΥΡΑ μπασταρδεμένα.Δεν πειραζει αν έχουν την ίδια συμπεριφορά στο κυνήγι ( ειδικά αν προσπαθείς να βγάλεις κουτάβια ).Κάποια στιγμή θα αφομοιωθούν απ τα άγρια , αν βέβαια το φαινόμαινο είναι σε μικρή κλίμακα.Να σου κάνω και μια ερώτηση. Με τα επανιέλ κυνηγάς γουρούνια;;

IxNiLaTiS είπε...

Φίλε Χάρη, πιο καθαρόαιμα δεν γίνεται. Καθαρόαιμα και μάλιστα από προγόνους με βραβεία. Το πρόβλημα με τα σκυλιά αγώνων που προέρχονται από επιλεκτική αναπαραγωγή είναι ότι οι εκτροφείς αναπαράγουν μόνον όσα τρέχουν πολύ, διότι έτσι έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρούν το θήραμα στο τερέν πριν το βρεί ο αντίπαλος σκύλος. Έτσι σιγά – σιγά φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε τα σκυλιά να τρέχουν σαν πύραυλοι.

Η Σίση τρέχει σαν τον άνεμο και δεν το ‘χει σε τίποτα να διανύσει ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο σε ελάχιστο χρόνο. Αν όμως είναι μόνη της θα γυρίσει πίσω πολύ γρήγορα, ενώ όταν έχει παρέα και την Λώρα … τότε ξεμακραίνουν πολλά χιλιόμετρα και χάνονται μαζί.

Με τα Επανιέλ μου πλέον δεν κυνηγάω τίποτα. Παλιά κυνηγούσα πουλιά (πέρδικες και μπεκάτσες) αλλά τώρα σταμάτησα. Όσο ζούσε η γιαγιά μου, τα ξεπουπούλιαζε εκείνη και τα μαγείρευε. Τώρα πιά εγώ δεν ξεπουπουλιάζω και κανείς στο σπίτι δεν θέλει να μαγειρέψει πουλιά. Γι αυτό λοιπόν, αφού δεν τα τρώω πλέον, δεν έχω κανένα λόγο να τα σκοτώνω.

Τα Επανιέλ μου τώρα πιά έχουν γίνει καναπεδόσκυλα. Τα έχουμε μέσα στο σπίτι γιατί είναι πολύ συναισθηματικά και χαδιάρικα. Κοιμόνται στα κρεβάτια μας και ζούν στην αγκαλιά μας. Όταν καθόμαστε πχ να δούμε τηλεόραση, ο καθένας μας έχει στην αγκαλιά του και από ένα. Τώρα όμως …

ΧΑΡΗΣ ΝΤΖΙΑΔΗΜΑΣ είπε...

Φίλε συγνώμη μα κατάλαβες ΛΑΘΟΣ!!!.Δεν μίλησα για μπάσταρδα επανιέλ ΑΛΛΑ για μπάσταρδα γουρούνια.Ξαναδιάβασε την απάντηση . Καλημέρα.

ΧΑΡΗΣ ΝΤΖΙΑΔΗΜΑΣ είπε...

Φίλε συγνώμη αλλά κατάλαβες ΛΑΘΟΣ!!! Δεν μίλησα για μπάσταρδα επανιέλ ΑΛΛΑ για μπάσταρδα γουρούνια.Ξαναδιάβασε το σχόλιο.Καλημέρα.

IxNiLaTiS είπε...

A, ok :)
Δεν νομίζω όμως να αφομοιωθούν από τα άγρια γουρούνια ... μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Πλέον 9 στα δέκα γουρούνια που πιάνουμε είναι υβρίδια.